Zjawisko uodparniania się chwastów na herbicydy jest problemem globalnym. Proces ten najwcześniej zaobserwowano w tych państwach gdzie od lat prowadzono intensywną ochronę herbicydową upraw, a jednocześnie upraszczano zmianowanie oraz ograniczano zabiegi uprawowe. Do działań minimalizujących ryzyko rozwoju odporności chwastów zalicza się m.in. naprzemienne stosowanie herbicydów o różnych mechanizmach działania oraz wykorzystywanie mieszanin herbicydowych.
W badaniu polowym przeprowadzonym w Kopienicy (województwo śląskie, powiat tarnogórski) oceniono czy stosowanie mieszanin herbicydów o różnych mechanizmach działania pozwoli skutecznie wyeliminować chwasty z łanu pszenicy ozimej. Doświadczenie założono z uwagi na nasilenie się zjawiska kompensacji chwastów, z podejrzeniem występowania biotypów odpornych na herbicydy.
Zabiegi herbicydowe przeprowadzono jesienią w stadium 1 lub 3 liści pszenicy ozimej. W fazie 1 liścia stosowano produkty zawierające: pendimetalinę + izoproturon, prosulfokarb, diflufenikan + mezosulfuron + jodosulfuron, diflufenikan + flufenacet, chlorotoluron + diflufenikan. W fazie 3 liści stosowano: chlorotoluron + diflufenikan (dwie różne dawki substancji czynnych) oraz prosulfokarb. Chwastami dominującymi na poletkach doświadczalnych były: fiołek polny, chaber bławatek, maruna bezwonna, miotła zbożowa i samosiewy rzepaku. Najliczniej obserwowano fiołka polnego (średnio 243 szt./m2) oraz miotłę zbożową (średnio 145 szt./m2).
Najwyższą skuteczność uzyskano aplikując mieszaninę chlorotoluron + diflufenikan w fazie 1 liścia właściwego pszenicy. Mieszaniny diflufenikan + mezosulfuron + jodosulfuron oraz pendimetalina + izoproturon charakteryzowały się niższą skutecznością zwalczania miotły zbożowej w porównaniu do pozostałych wykorzystanych kombinacji. Najniższa skuteczność w zwalczaniu gatunków dwuliściennych zaobserwowano po aplikacji prosulfokarbu.
źródło/więcej informacji:
Sobiech Ł., Idziak R., Sakowicz T., Wieszołek G. 2018. Skuteczność herbicydów o różnych mechanizmach działania w odchwaszczaniu pszenicy ozimej. Fragm. Agron. 35(4): 103–112.
Pełna treść artykułu dostępna na stronie wydawnictwa Fragmenta Agronomica