Stokłosa żytnia to roślina, która jeszcze w ubiegłym stuleciu należała do dość pospolitych chwastów występujących w zbożach. Wraz z intensyfikacją produkcji jej znaczenie stopniowo malało. Kilkanaście lat temu uznano ją za gatunek zagrożony wyginięciem i wpisano na „Czerwoną listę roślin i grzybów Polski”. W ostatnich latach gatunek ten jednak zaczął się coraz częściej pojawiać na krajowych polach uprawnych.
Naukowcy z Uniwersytetu Przyrodniczego we Wrocławiu przeprowadzili badania, których celem była ocena zagrożenia potencjalnie odpornymi biotypami* stokłosy żytniej na Dolnym Śląsku na trzy substancje chwastobójcze należące do inhibitorów ALS (grupa 2 wg HRAC): sulfosulfuron, propoksykarbazon sodu oraz piroksysulam.
Do badań pobrano ziarniaki dwudziestu biotypów stokłosy żytniej występujących na dolnośląskich plantacjach zbóż ozimych. Ziarniaki wysiewano do doniczek i po wzejściu siewek, w stadium 2 liści, wykonano oprysk badanymi substancjami chwastobójczymi. Skuteczność działania oceniono na podstawie ograniczania biomasy nadziemnych części chwastu traktowanych herbicydami w porównaniu do obiektu kontrolnego (nieopryskiwanego). Skuteczność ≤70% oznacza biotyp potencjalnie odporny na daną substancję czynną.
Dla sulfosulfuronu, piroksysulamu oraz propoksykarbazonu sodu stwierdzono potencjalne zagrożenie odpornością dla odpowiednio 90%, 65% i 55% badanych biotypów. Tylko jeden z badanych biotypów wykazał wrażliwość na wszystkie zastosowane herbicydy.
* Biotyp potencjalnie odporny chwastu to biotyp, w przypadku którego stwierdzono obniżoną skuteczność działania zalecanej polowej dawki herbicydu w warunkach prawidłowego wykonania zabiegu.
źródło/więcej informacji:
Pytlarz E., Andrzejak O. 2022. Zagrożenie potencjalnie odpornymi na herbicydy biotypami stokłosy żytniej (Bromus secalinus L.) na Dolnym Śląsku. Progress in Plant Protection 62(1): 5-10.