Nawłoć późna to roślina inwazyjna pochodząca z Ameryki Północnej. W Europie pojawiła się w roku 1758, gdy sprowadzono ją do Królewskiego Ogrodu Botanicznego w Londynie. Do Polski trafiła w roku 1853 jako gatunek ozdobny. Kilkadziesiąt lat później (lata 40. XX wieku) zaczęła samoistnie się rozprzestrzeniać m.in. na terenach ruderalnych. Aktualnie nawłoć późna występuje na obszarze prawie całego kraju. Jest bardzo tolerancyjna na różne warunki siedliskowe. Rośnie szybko tworząc zwarty łan i wypierając gatunki rodzime.
W latach 2013–2016 na terenie woj. dolnośląskiego przeprowadzono obserwacje terenowe w celu określenia miejsc występowania nawłoci późnej, zbadano produkcję świeżej masy przez rośliny, a także oceniono możliwość jej zwalczania na terenach odłogowanych.
Ustalono, że nawłoć późna występuje głównie na odłogach i nieużytkach, na przydrożach, a także w dolinach rzecznych i w pobliżu cieków wodnych. Nowym siedliskiem były pola uprawne (głównie plantacje kukurydzy), na których pojawiała się sporadycznie (0,1% zajmowanych siedlisk). Produktywność biomasy na odłogach była wyraźnie zróżnicowana w zależności od czasu odłogowania oraz stopnia pokrycia gleby. Na silnie zachwaszczonych stanowiskach (po 6-8 latach odłogowania) masa pędów nadziemnych wynosiła średnio 3,55 t/ha, natomiast kłączy i korzeni 9,55 t/ha. Wysoką skuteczność w zwalczaniu nawłoci na odłogach uzyskano stosując mieszaninę trichlopyr + fluroksypyr + chlopyralid. Po aplikacji glifosatu lub mieszaniny MCPA + dikamba rośliny szybko regenerowały się i odrastały.
więcej informacji/źródło:
Domaradzki K., Jezierska-Domaradzka A., Badowski M., Matkowski A. 2018. Występowanie oraz możliwość zwalczania nawłoci późnej (Solidago gigantea Aiton). Progress in Plant Protection/Postępy w Ochronie Roślin 58 (3): 209-215.
(pełna wersja publikacji dostępna na stronie wydawnictwa Progress in Plant Protection)
foto. Pixabay